Partij 41: A-klasse                                              Tarik El-Idrissi

Tilburg                                                                Verlies punten

El-Idrissi, de naam zei me eigenlijk niet zoveel toen ik hem voor het eerst hoorde. Maar al gauw werd me verteld dat deze vechter uit de stal van Luciën Carbin tijden lang onverslaanbaar is geweest in de –63,5 kg klasse en een heel lastige vechter is. Ik heb mijn blik nooit zo gericht op deze gewichtsklasse en wist daarom weinig van deze vechter af. Hij was een tijdje buiten beeld geweest, maar sinds enige tijd was hij weer actief in de ring maar nu in de klasse tot 70 kg. Hij won ook in deze gewichtsklasse al zijn partijen overtuigend en werd, mede door zijn reputatie in de 63,5 klasse, al gauw gezien als de grote belofte die alle toppers tot 70 kilo zou gaan verslaan.

Op de weging met Nicky Holzken

El Idrissi was dus iemand om rekening mee te houden en daarbij iemand die waarschijnlijk een meester is in de clinch (aangezien hij bij Carbin traint). Nou ben ikzelf niet bepaald een held in de clinch doordat het simpelweg niet mijn favoriete onderdeel is. En aangezien ik me ervan bewust ben dat de keten zo sterk is als zijn zwakste schakel leek het me hoog tijd om wat meer aandacht te gaan geven aan specifieke kracht en balans. In overleg met Fred ben ik daarom aan de slag gegaan met Bart Meekhof, een zeer kundig worstel- en krachttrainer uit Arnhem. Hij laat me allerlei dingen doen waar ik beroerd slecht in ben en juist daarom vind ik het enorm leuk om met hem te werken. Ik heb plezier in leren van nieuwe dingen en de tijd die ik samen met Bart op de mat sta is dan ook echt genieten. Maar toch is het soms best gênant als hij me weer eens met speels gemak als een lappen pop rondslingert door de zaal…

El-Idrissi is aardige gozer -->

Het trainen met Bart heeft nog een reden die wat verder in de toekomst ligt: Op 6 mei vecht ik immers tegen de Thai Samranchai en gezien het sublieme clinchwerk van deze Thai is het verstandig op zijn minst een beetje vast op je benen te kunnen blijven staan bij het duwen en trekken. Om me verder alvast een beetje voor te bereiden op de specifieke vechtstijl van deze Thai ben ik met Krista bij Cor Hemmers en Ramon Dekkers geweest. Als er ergens in Nederland veel kennis is wat betreft het bevechten van een Thai dan is het wel bij deze twee heren. Uiteindelijk zijn we natuurlijk allemaal mensen, maar het blijft toch heel bijzonder om met een levende legende als Ramon Dekker te mogen trainen en zijn kracht te mogen voelen!

 

Samen met Krista bij Dekkers en Hemmers -->

Ook ben ik erg druk geweest met mijn opleiding tot kickboksleraar. Ik had voorheen nooit gedacht dat ik hier zoveel tijd in zou gaan zitten…Gelukkig zie ik het dan ook als een waardevolle aanvulling en bovendien is het erg leuk om te doen. Doordat de opleiding samenwerkt met topleraren als Bob Schreiber, Perry Ubeda en Ivan Hippolyte krijgen we een goede en leuke verdeling tussen de theorie (trainingsleer, fysiologie, methodieken, didactieken etc.) en de praktijkgerichte visie van deze toppers. Er is nog veel te doen in kickboksland wat betreft het kader en het bewaken van het kwaliteitsniveau en ik denk dat de SKMO met deze opleiding een goed voorbeeld geeft van hoe dingen zouden moeten gaan.

<-- Les van Bob Schreiber bij de SKMO

En dan natuurlijk nog het project Tijd voor Vechtsport. Ook erg leuk en iets waar ik dus graag mijn tijd aan besteed. Ik kan niet wachten tot de diverse opleidingen hieromtrent (bijv. pedagogiek, agressieregulatie, weerbaarheid) gaan beginnen. Ik denk dat er een grote kans is voor de vechtsport in zijn algemeenheid om hier een heel goed visitekaartje af te geven. Ik hoop dan ook dat het succes van deze acties goed zal worden onderzocht en vastgelegd zodat er na vier jaar ook echt een meetbare vooruitgang bij jongeren is aan te tonen. Misschien dat wij vechtsporters dan eindelijk een wetenschappelijk onderbouwd onderzoek hebben waarmee wij terug kunnen schermen als we weer eens worden beschuldigd van allerlei narigheid door mensen die ons niet willen begrijpen.

 

Mijn medewerking in het project bracht me overigens op het idee om eind juni nog wat andere aanvullende opleiding voor mezelf te gaan doen, maar daarover later meer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nou komt het geheel hierboven denk ik best wel een beetje hectisch over, en dat heb ik ook bewust zo geschreven en gelaten. Dat ik tijd heb voor al deze zaken is namelijk een logisch gevolg van het feit dat ik minder ben gaan werken. En dat is op zich goed want ik ging nu eenmaal minder werken om meer tijd te besteden aan de dingen die ik het liefste doe. Nou moet ik alleen wel even uitkijken dat ik niet te hard van stapel loop, want ik ben zodadelijk nog drukker dan voorheen toen ik een fulltime baan had!

Een schip is het veiligst wanneer het in de haven ligt,

maar daarvoor zijn schepen niet gebouwd.

 

- Paulo Coelho -

En dat is niet de bedoeling, want het belangrijkste zijn natuurlijk voorlopig de wedstrijden. De belangrijkste reden om minder te werken was mijn behoefte aan wat meer tijd voor rust, herstel en ontspanning naast de vele trainingen. En na een tijdje zo bezig te zijn moet ik eerlijk toegeven dat ik flink moet wennen aan mijn nieuwe weekindeling en dat ik moeite heb met de rem te vinden bij mezelf. Ik doe tegenwoordig simpelweg meer dingen die ik geweldig graag wil doen en daardoor heb ik meer moeite dan voorheen om mijn focus op dat ene doel te houden: het winnen van de volgende partij. Voor de komende tijd ligt een belangrijk aandachtspunt voor mij dan ook op dit vlak.  

Dit alles neemt echter niet weg dat ik gewoon goed was voorbereid op de klus tegen El-Idrissi. Naast de gebruikelijke drang om te winnen was ik dit keer heel gebrand om alles te geven zodat Fred weer trots op mij kon zijn. Helaas had mijn fysiek in de voorbereiding nogal wat vreemde klachten, maar daar liet ik me even niet door afleiden. Een paar dagen voor de partij kreeg ik zelfs nog een antibioticakuur maar ook daar maakte ik mij niet druk om. Ik had ditmaal iets te bewijzen naar Fred en ik wilde me daarom door niets laten afstoppen.

Dus samenvattend vermaakte ik mij erg goed dankzij veel leuke nieuwe bezigheden en ondanks wat vreemde klachten voelde ik me erg goed. Vooral omdat ik voor mezelf iets wou bewijzen naar Fred had ik keihard getraind en ik stapte dan ook vol zelfvertrouwen in de ring. De partij begon, en zoals verwacht lag het tempo vanaf de start erg hoog. El-Idrissi bleek een handige donder te zijn, maar het lukte me heel aardig om afwisselend te scoren en met slim bewegen verstoringen in zijn ritme te brengen.

In het begin van ronde 2 merkte ik dat hij een gerichte oplossing aangereikt had gekregen om mijn stoten en trappen te neutraliseren: de clinch. Al gauw werd elke aanval en elke kans tot combineren gesmoord in plakken, hangen en sleuren met elkaar. Keer op keer hingen we tegen elkaar aan en bij elke actie die ik wilde zetten kwamen opnieuw de klevende armen van El-Idrissi totdat we weer uit elkaar werden getrokken. Ik deed alles wat ik kon om er meer een vechtpartij van te maken, maar El-Idrissi was zeer handig in zijn clinchspel en de partij verliep daardoor voor mijn gevoel moeizaam. Hetzelfde beeld was tekenend voor ronde drie; veel clinchen en weinig scoren.

 

Verliezen en winnen horen bij het leven.

Dit geldt voor iedereen, behalve voor lafaards.

De partij was klaar en ik voelde me niet echt voldaan doordat ik weinig had kunnen stoten en trappen. Wel was ik moe van het vele sleuren en hangen aan elkaar. Maar gelukkig was Fred overtuigd van mijn winst en bovendien was hij tevreden met mijn inzet en prestatie. Daarmee viel er echt een last van mijn schouders. Ik was dan ook verbaast dat de juryleden de winst aan El-Idrissi gaven. Maar het zij zo, dus ik feliciteer en bedank hem en ik maak dat ik naar de kleedkamer kom. Onderweg daar naartoe spreken allerlei mensen me aan om me te vertellen dat ik genept ben door de jury. Maar mijn hoofd staat er niet naar: ik wil gewoon zo snel mogelijk ver weg een kleedkamer in.

Ik weet nog steeds niet goed wat ik van de mening van al deze ‘kenners’ moet denken. “Bij twijfel KO slaan”, zeg ik altijd maar en als je dat niet is gelukt leg je het lot automatisch in handen van de jury. Ook al vinden duizend mensen dat ik die partij had moeten winnen, mijn gevoel wordt er niet anders van. En daarbij vinden de mensen uit het ‘kamp’ van El-Idrissi natuurlijk dat hij verdiend en terecht heeft gewonnen. Met andere woorden: met welke bril beoordeel je het geheel?

Waar ik in ieder geval zielsblij om ben is het feit dat Fred tevreden is met mijn prestatie. Mijn grootste zorg daarentegen is het feit dat ik eind ronde drie alle fysieke kracht uit mij weg voelde vloeien. Nou was mijn vriend El-Idrissi natuurlijk heel handig in het sleuren en hangen aan elkaar, maar iemand die zo hard traint als ik hoort niet zo ‘leeg te lopen’ in zo’n korte tijd. En aangezien dit niet de eerste keer is dat ik dit voel ga ik eerst maar eens heel goed laten onderzoeken of er fysiek iets aan de hand is in mijn lichaam. Verder ga ik zoals ik al vertelde op het mentale vlak opnieuw wat zaken herkaderen, want ik vind dat mijn focus beter moet.

 

En wanneer dat allemaal weer op de juiste plek zit ga ik weer verder met het lastig vallen van de wereldtop, want juist het feit dat sommige mensen denken dat ik afgeschreven ben motiveert mij enorm om het tegendeel te gaan bewijzen.

 

 

In plaats van de plek te blijven vervloeken waar je gevallen bent,

Doe je er beter aan uit te zoeken wát je ten val heeft gebracht.

 

- Paulo Coelho -

 

Ook de Thai Samranchai (hier links) was aanwezig in Tilburg. Hij zal mijn tegenstander zijn op 6 mei in Haarlem