Partij 5: C-klasse  Dennis ‘Rus’ Sharoykin (Gym Alkmaar)  Zaandam, 17 juni 2000                                         Verlies pnt

Na mijn winst op Aribas, die toch vijftien partijen ervaring had, voelde ik mij al een heel mannetje. Ondanks een stel gekneusde ribben stapte ik dus vol overtuiging in de ring tegen de volgende uitdaging: ene Dennis de Rus (wat een rare naam) van Gym Alkmaar. Maar eenmaal begonnen nam mijn zelfvertrouwen al snel af. Al in de eerste slagenwisseling voelde ik dat deze gozer ongelooflijk zware stoten in huis had. Ik had ze in ieder geval nog nooit eerder zo hard gekregen. Niet veel later liep ik dan ook op een droge rechter en ging ik door mijn knieën. In een korte flits was alles even weg en toen hoorde ik de scheidsrechter “twee…..drie….” enzovoorts tellen. Mijn eerste ‘acht tellen’ waren een feit. Ik ging staan en keek verbaasd en bezorgd naar Fred. Die stond alleen maar te brullen dat ik weg moest bewegen met mijn handen bij mijn kop. “En low-kicks! Geen slagenwisseling aangaan!”

Tot mijn grote verbazing echter begon Fred op me in te praten over weg bewegen, slippen, duiken en trappen op de benen. “Is hij nou echt zo gek om me terug te sturen?!”, dacht ik, en ik vroeg me af of dit wel echt is wat ik wil. Uiteraard is daar geen plek voor discussie, dus ik slikte zijn woorden trouw en begaf me met frisse tegenzin terug naar het midden van de ring. Iets waarvoor ik hem achteraf vreselijk dankbaar ben.

De wedstrijd bleef, voor mij althans, een ware hel. Erger dan die keer met de Rus heb ik het nooit meer meegemaakt. Die gozer was veel te sterk voor me en ik moest echt knokken voor mijn leven om niet helemaal afgemaakt te worden. De stem van Fred was mijn enige ‘lifeline’ in deze uitzonderlijke stresssituatie. Uit pure overlevingsdrang volgde ik al zijn instructies volledig instinctief op. Geen ruimte voor tussenkomst van het bewuste denken, puur blind vertrouwen op die stem en zonder twijfel uitvoeren wat die je ingeeft. Zo heb ik het eind van de partij gehaald, en het voelde alsof ik boven mijn eigen kunnen uit was gestegen. Ik verloor op punten en Fred was kwaad, maar niet op mij.

"If you are going through hell, keep going."

Winston Churchill

Enerzijds was hij kwaad omdat hij van mening was dat ik meer punten had gemaakt en dat de uitslag daarom op zijn minst onbeslist had moeten zijn. Daar had hij weliswaar gelijk in (duidelijk te zien op de beelden), maar als je beseft dat ik drie ronden weg heb gehuppeld voor zijn brute kracht begreep ik wel dat de jury dat zwaar had laten meewegen. Praten we dus niet meer over.

Anderzijds was hij kwaad omdat deze tegenstander in zijn ogen helemaal niet in de C-klasse thuis hoorde. En daar kreeg hij gelijk in. Deze Rus bleek namelijk nog niet zo lang in Nederland te wonen. In zijn vaderland had hij al vele bokspartijen en full-contact wedstrijden gevochten. Zijn Nederlandse trainer echter vond het raadzaam om hem eerst maar eens een C-partijtje te laten draaien om te kijken welk vlees hij in de kuip had. Maar goed, no hard feelings, zo gaan die dingen nou eenmaal. De Rus doorliep na mijn partij in hoog tempo de B-klasse om al vlot te schitteren in de A-klasse. De eerste tien partijen na de pot tegen mij won hij volgens mij allemaal op KO in ronde 1 of 2. Voor mij dus een mooie opsteker dat ik toch mooi drie ronden was blijven staan.

Al met al dus een feitelijk verlies, maar een morele overwinning. Door deze partij is mijn blinde vertrouwen in het coachen van Fred ijzersterk verankerd. Als ik niet naar zijn stem had geluisterd was ik vrijwel zeker KO gegaan en had ik misschien wel besloten dat daarmee het eindpunt van mijn kickbokscarričre bereikt was.

= Karakter =

“Karakter toont zich als het op de proef wordt gesteld”