Partij 39: A-klasse                               Fahkumran Sitdiengkai

Bangkok, Thailand                                                 Winst KO r1

 

Wat vooraf ging aan deze partij is al een verhaal op zich, klik HIER om dit alles te lezen. 

Na een lange, maar gezellige vlucht arriveerden Krista en ik in Bangkok. In 2001 kwam zij mij oppikken van het vliegveld in Bangkok, en nu gingen we er samen heen om te knokken. Ik ging destijds een paar weken trainen in het noorden en zij was toen aan het backpacken. Na een paar weken trainen kreeg ik toen het stoute idee om misschien ook maar eens een wedstrijd te vechten tegen een Thai aangezien ik er nu toch was. Ik zocht hierover contact met Fred en die was er op zijn zachts gezegd niet over te spreken. Hij verklaarde mij destijds voor een compleet gestoorde kamikazepiloot die geen idee had waar die mee bezig was. Het moge duidelijk zijn dat ik het toen dus maar bij trainen heb gelaten. Best grappig wel dat er zoveel kan veranderen in een paar jaar tijd…

We komen het vliegtuig uit en zien een vreemd Thais kereltje in een politie-achtig jasje staan met in zijn hand een A4-tje waar onze namen op staan. Hij verstond natuurlijk geen woord Engels, maar hij leek wel oke dus we besloten maar met hem mee te lopen. Zodoende werden we door hem langs alle rijen wachtende mensen en beveiliging heen geholpen en zaten we binnen een half uur met een ander vaag Thais figuur in een taxi richting hotel.

Daar aangekomen werden wij verrast met meer luxe en ruimte dan ik gewend ben. Krista en ik hadden ieder onze eigen suite die bestond uit woonkamer, keuken, slaapkamer, ruime inloopkast en mooie badkamer! Dit hotel bestond uit zo’n dertig etages en was voorzien van alle mogelijke luxe die je maar kan wensen. Op de achtste etage bijvoorbeeld was er een enorm zwembad, een wellnesscentrum met massagesalons, diverse tennisbanen, basketbalveld, squashbanen en een gigantisch fitnesscentrum. Dit alles met een prachtig uitzicht over de –in mijn ogen – lelijke stad. Daarnaast nog diverse luxe restaurants en een directe verbinding met een gigantisch modern winkelcentrum van zo’n acht etages. Het moge duidelijk zijn dat we het wel naar onze zin hadden daar. Je zou dan ook bijna het doel van ons verblijf vergeten.

Dat was dan ook al gauw een van mijn grootste zorgen. Mijn laatste partij in Ahoy had ik in plaats van vechtlust enkel een leeg en onbestemd gevoel gehad, en ook nu weer werd ik nergens warm of koud van. Vanaf het moment dat ik beslist had deze partij te vechten was ik erg onverschillig over hoe alles zou gaan verlopen en wie mijn tegenstander was. Dit is enerzijds natuurlijk fijn en een gevolg van de ervaring, maar anderzijds was ik erg bang dat ik op het moment suprème weer geen vechtlust zou voelen…I

Op maandagochtend was de weging in het ‘Bangkok boxing stadium’ van Mr. Songchai, dé nummer één promotor van Thailand zoals hij zichzelf graag noemt. Ik was erg nerveus over mijn gewicht aangezien de weegschaal in mijn suite direct na mijn vlucht 74 kg (!) aangaf. Nou heb ik al van meer mensen gehoord dat je na een lange vlucht blijkbaar zwaarder weegt, maar het zat me toch helemaal niet lekker en ik kreeg die bewuste ochtend dan ook geen hap door mijn keel. Ik baalde van mezelf dat ik gedurende de vlucht niet wat meer eten had afgeslagen. Had ik al die ijsjes die Krista had losgepeuterd bij de stewardess nou maar laten staan!!

Het boksstadium van mijnheer Songchai is voor Thaise begrippen iets heel bijzonders, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik het zelf niet zo heel mooi vond. Ik denk dat ik gewoon wat verwend ben door onze hoge westerse standaard en misschien heb ik wel te weinig oog voor de Thaise cultuur. Wat ik wel bijzonder vond was de aparte ‘weegkamer’ waar een heeeele grote weegschaal stond om de vechters op te wegen. Daar zag ik ook voor het eerst mijn tegenstander. Hij zag er erg Thais en lelijk uit en was prima op gewicht. Enigszins beschaamd moest ik vaststellen dat de weegschaal 71 kilo aangaf toen het mijn beurt was, maar dat was gelukkig allemaal geen probleem. Mijn nieuwe Thaise vriend zat mij steeds op een afstandje enorm stom aan te gapen. Hij keek me aan alsof ik een of ander marsmannetje was en ik deed een tijdje mijn best zo dom mogelijk terug te kijken. Maar op den duur vond ik het best irritant worden en daarmee werd mijn blik aanzienlijk onvriendelijker. Niet dat dit hem iets uitmaakte; hij bleef mij maar stom aanstaren met een vage stoïcijnse houding.

 

Na de weging liet mijnheer Songchai ons vol trots zijn stadion zien. Hij nam ons mee naar de naastgelegen trainingsruimte en naar de slaapkamers voor de (buitenlandse) vechters die bovenin het stadion zitten. Krista en ik gaven hem alle mogelijke complimenten maar bij mezelf vond ik alles eigenlijk maar gewoon oude meuk. Dat klinkt misschien wat uit de hoogte, maar ik had net dankzij goede airconditioning een heerlijke nachtrust genoten in het kingsize bed van mijn ruime suite en deze kleine slaapkamertjes met ventilator waren gewoon een heel stuk minder aantrekkelijk om te zien.

 

Nou, dan ben je dus gewogen en dan is je tegenstander in beeld. Dat doet normaal gesproken toch wel iets, maar helaas vond ik mezelf nog steeds abnormaal koel en relaxed. Niks leek me te raken, en we zouden het een dag later allemaal wel zien. Met de gedachte aan Ahoy in mijn achterhoofd vond ik dit toch niet leuk om te merken aan mezelf. Heel paradoxaal: je druk maken om het feit dat je zo kalm bent. 

We waren terug in het hotel en ik had wat zitten internetten in de business lounge. Ik liep door de lobby richting lift en zag ineens Fred daar staan bij de receptie. Superblij ben ik hem om zijn nek gevlogen, want het is heerlijk om weer ‘compleet’ te zijn. Dit soort klussen doe je samen, niet alleen. We hebben samen inmiddels zoveel meegemaakt dat ik er niet aan moet denken dat ik hier zonder zijn aanwezigheid aan de bak zou moeten. Misschien zouden Krista en ik ons inmiddels best redden als het noodgedwongen niet anders kan, maar daar denk ik liever niet aan. We zijn samen zover gekomen, en ik vind dat je dan ook samen moet genieten van dergelijke unieke gebeurtenissen.

Die avond waren we uitgenodigd bij een of andere rijke miljonair die ergens een complete etage van een hotel had afgehuurd voor een feestje. Met de wedstrijddag voor ogen leek dit ons echter niet zo’n slim idee. Ik liet me daarom heerlijk masseren op mijn hotelkamer en heb daarna samen met Fred en Krista nog wat TV gekeken. Vervolgens vroeg naar bed en de volgende dag lekker fris eruit voor een stevig ontbijt.

In ons hotel zaten tevens een aantal Franse vechters die net als ons op de King’s Birthday mochten knokken. Zij waren allen (net als Krista en ik) aangetrokken via de Franse promotor Sammy die zelf uiteraard ook zijn intrek in het hotel had genomen. Samen met deze Franse vechters en een tweetal Franse fotografen vertrokken wij ’s middags richting een hotel nabij het evenement waar we ons zouden kunnen omkleden en tapen. Gedurende de rit door Bangkok besefte ik me dat we ons hotel eigenlijk nog niet eens uit waren geweest en het hele gebeuren omtrent de verjaardag van de koning begon nu pas echt indruk te maken. Al een paar dagen was me opgevallen dat erg veel mensen (vooral het personeel in het winkelcentrum) in gele kleding liepen, maar in de straten van Bangkok was het geel pas echt overheersend aanwezig. Door de hele stad gele bloemen, hordes in geel geklede mensen en enorme afbeeldingen van de koning bij een soort van altaren. Ik weet niet wat die man allemaal wel niet voor goeds heeft gedaan, maar dat de mensen gek met hem zijn, dat is duidelijk.

Aan de toenemende drukte te zien kwamen we dichter in de buurt van onze bestemming. Opeens, ergens bij een vreselijk drukke kruising stopt onze chauffeur en konden we uitstappen. Vervolgens kon ik de chauffeur nog net op tijd tegenhouden voordat die gek er met onze tassen nog in de bus vandoor was gereden. Toen hij weer instapte om weg te rijden realiseerden we ons dat niemand wist waar we eigenlijk naar toe moesten en weer wisten we hem net op tijd staande te houden. Hij wees wat vaag naar een gebouw wat later een hotel bleek. Toen wij daar met onze hele delegatie (Franse vechters, Franse fotografen, Fred, Krista en ik) bij de receptie stonden bleek er niks geregeld. Dus we ploften neer in de drukte en maakten ons niet druk. Het leek wel of wij een stilzwijgende afspraak met elkaar hadden om ons nergens over te laten opnaaien deze dag.

 

De Fransen pleegden een belletje naar ‘opperregelaar’ Sammy en de conclusie was blijkbaar dat we maar gewoon richting het evenemententerrein gingen lopen. Braaf en gedwee volgden wij de Fransen in de hitte van de stinkende stad door de mensenmassa’s heen. Het is daar net als koninginnedag in onze grote steden, alleen is Bangkok tig keer groter als Amsterdam en is hier niet iedereen straalbezopen. De Fransen hadden er een flinke pas in en het was een hele opgave om je voorganger in het zicht te houden aangezien ook wij allemaal in hetzelfde geel gekleed waren. Het was een behoorlijk stressvol geheel, maar om de nuchtere ironie van het moment erin te houden zegt Fred flauw: “Als je me kwijt bent, ik heb een geel shirt aan!”

We zwoegden ons zo een tijd door de drukte heen totdat ergens in de verte het dak van een ring te zien was. Gelukkig, de Fransen wisten blijkbaar in ieder geval waar ze heen moesten. Bij ons doel aangekomen konden we via een smalle doorgang ‘backstage’ komen in een soort van geïmproviseerde vieze tent waar de vechters zich konden ‘voorbereiden’. Niks kleedkamers, niks sanitaire voorzieningen. Gewoon alles in de open lucht en in de stinkende penetrante urinelucht van de vele mensen die de buitenwanden van onze ‘kleedruimte’ gebruikten als openbaar toilet.

← Krista krijgt veel aandacht van de pers!

Nou heb ik al aardig wat drukke kleedkamers en chaotische organisatie van dichtbij meegemaakt, maar dit sloeg werkelijk alles. Terwijl de partijen gewoon doorgingen liep achter de schermen iedereen door elkaar heen als een kip zonder kop in de stinkende hitte. Ik besefte me dat ik mezelf in de meest bizarre situatie ooit had gemanoeuvreerd, en ik genoot er volop van. Het liet me denken aan één andere keer dat ik mezelf compleet voor gek verklaarde en dat was toen ik boven in een kraan klaar stond om mijn eerste bungee jump te maken. Toen voelde ik me net zo krankzinnig, maar man wat liet het mijn bloed heerlijk stromen zeg!

Ik dacht terug aan wat een oude schoolvriend schreef in mijn gastenboek. Hij schreef dat hij me toen heeft leren kennen als een jongen met een droom, en dat ik die droom nu aan het leven ben. Op dat moment in die stinkende tent zat ik me echter af te vragen of die droom geen nachtmerrie was haha!!
We wisten een stoel te bemachtigen en begonnen zo goed als het ging ons wat af te zonderen om te gaan tapen. Onderwijl had ik al vijf verschillende mensen gesproken die allemaal wat anders zeiden omtrent het tijdstip waarop wij zouden aantreden. Mijn tegenstander zat mij een paar meter verderop op een stoeltje weer dom aan te gapen en ik bedacht me dat als ik hem een beetje zou volgen dat ik dan wel zou weten wanneer ik zo’n beetje aan de beurt zou zijn. Al gauw trokken Krista en ik de conclusie dat opwarmen geen zit had in dit varkenshok. Dat is trouwens ook heel erg ‘on-Thais’ en daarom zouden we het vandaag maar eens helemaal op de Thaise manier gaan doen. Er werd een bus Thaise olie over mijn tegenstander leeggegoten, dus het leek mij tijd dat ook ik maar eens wat gemasseerd zou worden. Toen kwam er een Nederlander aanlopen (Frank) die blijkbaar niet ver van Bangkok een eigen trainingskamp heeft. Hij wilde ons graag behulpzaam zijn en bood aan dat zijn Thaise vechters/trainers zich om ons zouden bekommeren. Even later lag ik dan ook op een harde kleine keukentafel terwijl ik op de Thaise manier in de olie werd gezet. Het verbaasde mij dat ik deze massage enorm lekker vond. Vooral de diepe, intense manier waarop deze Thai krachtig mijn buikspieren masseerde leek magische krachten los te maken in mijn lichaam. Na deze massage had ik geen enkele behoefte meer aan een warming-up. Ik gloeide van de hete olie en mijn hele lijf voelde soepel en flexibel.

Sfeerfoto uit Thaise krant:

Ook Krista gaf zich maar over aan de Thaise behandeling en in mum van tijd werd zij door vier (!) masseurs tegelijkertijd onder handen genomen. Ik bewonder Krista om het baken van rust dat zij in zichzelf wist te vinden in deze heksenketel. Zij, Fred en ik stonden vreselijk onder de stress daar, maar zonder daarover te praten hielpen wij elkaar om de rust en de focus vast te houden door ons geloof in eigen kunnen. Krista blonk in mijn ogen enorm uit in haar rust en zelfvertrouwen. Ondanks haar relatief weinige ervaring was zij niet van haar stuk te brengen. Helemaal in haar eigen cocon zat zij daar vol overtuiging klaar om die Thaise meid haar dag te vergallen. Ik denk dat menig ander vechter met het dubbele aan ervaring zich niet zo goed had weten te houden, of er niet eens aan was begonnen. Ik geniet als ik iemands innerlijke kracht en zelfvertrouwen zo sterk zie zijn.

Jean-Paul en Krista

Een tijdje later was het zover, Krista mocht naar de ring. Ik wist dat ik direct na haar zou moeten, maar aangezien ik toch geen warming-up ging doen besloot ik maar om gewoon te gaan kijken. Ik klom daarom op een soort van steiger waar de Franse televisie (CanalPlus) haar commentatoren had zitten. Eén van deze commentatoren is een goede vriend van Fred, en ik ben hem enorm dankbaar voor erg veel regelwerk wat hij voor ons heeft gedaan wat betreft onze wedstrijden. Naast de Franse televisie liepen er overigens nog meer cameraploegen rond waaronder ook een stel mensen van een Australische zender die mij nog hebben geïnterviewd. (De partijen van de Fransen en van mij en Krista zullen op 21 december worden uitgezonden op de Franse CanalPlus.) Nou goed, Krista staat in de ring en haar partij staat op het punt van beginnen. Maar dan ineens loopt de ring vol met allemaal mensen en worden Krista en haar tegenstandster vooraan op een stoeltje neergezet met een kaarsje in hun handshoen. Op gezette tijd dient namelijk de ‘kaarsenceremonie’ te beginnen en daarvoor moet blijkbaar alles wijken. Dus Krista zat daar terwijl honderdduizenden Thaise mensen rond de ring met een kaarsje in de hand liedjes stonden te zingen. Met het paleis op de achtergrond werd er vervolgens een grandioos vuurwerk afgestoken. Een prachtig gezicht en een heel bijzonder gebeuren om van dichtbij mee te maken. Er hing voor mijn gevoel een heel bijzondere ‘elektrische’ lading in de atmosfeer die op alles en iedereen neerdaalde als een deken van serene rust. Leuk, prachtig, maar niet zo mooi voor Kris natuurlijk! Al met al duurde dit ‘gedoe’ ruim drie kwartier en zij zat daar maar!

Nou, toen liep de ring weer leeg en kon er alsnog geknokt worden. Bizar. In de hoek van Krista waren ook de Nederlandse Frank en zijn trainers om haar bij te staan met raad en daad. Zij hadden ons uitgelegd dat de vierde en vijfde ronden in een partij heel zwaar tellen voor de jurering. Iemand met een slechte conditie verdient het namelijk niet te winnen en daarom is het zaak dat je in deze twee ronden vol gas gaat en alles geeft. Nu begrijp ik ook dat de Thais zonder warming-up de ring in stappen. De eerste ronde doen ze toch haast niks, dát is gewoon hun warming-up! Maar goed, dit advies nam Krista van harte en ze begon bedachtzaam en gecontroleerd aan haar eerste ronde. Het ging lekker dus al gauw begon ze de druk op te drijven en daardoor ging het alleen nog maar beter. Onderwijl was ik overigens maar gewoon bij de ring dichtbij haar hoek gaan staan aangezien ik toch ook zo aan de slag kon. Ik was trots op Krista toen ik zag dat ze de partij volledig naar zich toe trok. Aan het eind van ronde vier was het verzet van de Thaise meid praktisch gebroken en in ronde vijf zou Krista de partij dan ook vast en zeker veilig stellen. Maar dan loopt de scheidsrechter ineens naar de hoek van de Thaise en steekt haar arm omhoog! De partij werd daarmee gewoon gestopt na vier ronden (uit angst voor het overtuigende verlies) en per direct werd de Thaise tot winnaar uitgeroepen. Onvoorstelbaar. We hadden met een boel rekening gehouden, het is bekend dat je praktisch nooit op punten kunt winnen in Thailand. Maar gewoon de partij stoppen? Wie had dat kunnen bedenken? Uiteraard waren Krista en Fred compleet verbouwereerd. Ik ben zelf vechter en dan weet je hoe intens pijn het doet als je zo bestolen word van iets waar je zo hard voor gewerkt hebt. Ik had enorm met Krista te doen en keek haar na terwijl ze boos de ring uit stoof. Ik zag Fred achter haar aan rennen en besefte me ineens dat ik nu aan de beurt was! Nog net op tijd wist ik Fred aan te houden zodat hij toch maar even bij de ring bleef om mij bij te staan.

En ik was blij. Heel blij. Want gedurende de hele tijd dat ik naar Krista had staan kijken had mijn hart in mijn keel gebonkt. In dit ‘hellhole’ was het knokken voor je leven. Ter vermaak van een paar honderd duizend Thais wordt je als slachtvee voor de leeuwen gegooid. En op zo’n moment komt er een instinctieve overlevingsdrang in me naar boven die weinig ruimte overlaat voor medelijden met mijn tegenstander. Dit klinkt misschien allemaal wat grof, maar deze vernietigingsdrang is op zo’n moment onontbeerlijk.

Poseren met Wanlop Sithpolek (S-1 Winnaar 2006)

Geen gezeur dus, hop die ring in. Zoals dat hoort liep ik met een mongkon (je weet wel zo’n tennisracket) op mijn hoofd een rondje door de ring. Nou geloof ik in geen enkele god, maar ik heb bij de eerste hoek waar ik kwam vanuit de grond van mijn hart gebeden voor een goede afloop. Ik had al ruim een uur geen woord met Fred gewisseld en toen ik hem aankeek zag ik dat hij nog volkomen gedesillusioneerd was van het gebeuren met Krista. We keken elkaar eens diep in de ogen en ik nam me voor dit eens even goed recht te gaan zetten. Ik kan echt enorm kwaad worden van onrecht. Dus de partij begon en ik had helemaal geen zin om rustig te beginnen. Ik wilde laten zien dat ik de baas was en ik had eensklaps geen enkele angst meer voor de gevaarlijke status van de Thais. Ik bracht de partij naar hem toe en ging op zoek naar mogelijkheden om hem snel veel pijn te doen. Hij duwde mijn stoten steeds een beetje weg met zijn handen en daarom kreeg ik de ingeving er eens een hoek overheen te gooien. Ik voelde hoe ik zijn slaap raakte en wist dat dit welterusten betekende voor de Thai, ik besefte het alleen nog niet. Toen hij daar een paar seconde later nog steeds lag wist ik het echter zeker. Klusje geklaard, goed werk geleverd. En snel ook, binnen een halve minuut was ik klaar! Gelukkig maar dat ik geen warming-up had gedaan! Tot mijn verbazing juichte de meute voor mij toen ik mijn handen omhoog deed en ik voelde mij erg vreemd toen ik wat stond te poseren voor de fotografen.

Ik liep naar een verbaasde Fred. Hij weet net zo goed als ik dat ik een beroerde rechter hoek heb en hij vroeg daarom eerst nog maar eens voor de zekerheid waarmee ik hem in godsnaam geraakt had. Mijn gedachten waren echter alweer bij Krista en ik vroeg hem of hij er iets van begrepen had. We waren met zijn drieën begonnen aan dit avontuur en ik kon dan ook niet echt blij zijn nu een van ons zo verdrietig was.

Ondanks alles hebben we ’s avonds geprobeerd een feestje te vieren. We zijn met de hele ploeg Fransen wezen uit eten en hebben uiteraard teveel gedronken. De volgende dag ging ik retour naar Nederland en terwijl ik dit schrijf ben ik net terug en geniet ik van een zware jetlag. Fred en Krista zijn nog een paar dagen daar gebleven om te genieten van een paar dagen rust. Ik hoop en ik denk dat Krista zich inmiddels wat beter voelt. Gelukkig heb ik een paar Fransen zo gek gekregen dat ze onze partijen met mijn videocamera gefilmd hebben zodat Krista aan iedereen kan laten zien wie de betere was.

Fotooke van mijn tegenstander in Thaise krant

Wellicht heeft het hele avontuur wel weer wat deuren geopend: de Franse promotor Sammy heeft mondelinge toezeggingen gedaan voor wat partijen in Parijs, en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Ook is er natuurlijk een redelijke kans dat mijnheer Songchai mij nog een keer terug vraagt na deze actie. Helaas echter zal hij dan wel het allerlelijkste en gevaarlijkste paard van stal halen aangezien dit natuurlijk niet nog een keer mag gebeuren.

Ik zie het allemaal wel. Voor nu ben ik gewoon vreselijk trots op mezelf dat ik deze grote stap heb durven maken en dat ik het er goed vanaf heb gebracht. Ik voel me vreselijk rijk door deze prachtige ervaring en ik vind het prachtig dat ik door mijn passie iets van de wereld te zien krijg en zoveel mooie dingen mag meemaken.

Daarbij doet het natuurlijk mijn zelfvertrouwen goed. Vooral het feit dat ik mijn vuur weer eens echt goed gevoeld heb. Blijkbaar moet er gewoon even op de juiste knopjes gedrukt worden. Ik zal het trouwens nodig hebben: op 2 februari van het nieuwe jaar staat Drago op me te wachten in Zwolle om het gebeuren in de Arena voor zijn gevoel recht te zetten…

 

PS. De foto’s van de Franse journalisten heb ik nog niet binnen. Zodra ik ze heb zal ik ze hier plaatsen!!

Kracht

(inauguratierede van Nelson Mandela)

 

Onze grootste angst is niet dat we ontoereikend zijn.

Onze grootste angst is dat we onmeetbaar krachtig zijn.

Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het meest bang voor zijn.

 

We vragen ons af: ‘Wie ben ik dat ik briljant, prachtig, talentvol, fantastisch zou zijn?

Wie ben je eigenlijk om dat niet te zijn?

 

Jezelf klein voordoen dient de wereld niet.

Er is niets verlichtends aan om te krimpen,

opdat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen in jouw buurt.

 

We zijn bedoeld om te stralen zoals kinderen doen.

We zijn geboren om de glans te manifesteren die in ons is.

Het zit niet in sommigen van ons, het zit in iedereen.

 

En als we ons eigen licht laten schijnen,

geven wij onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen.

Wanneer wij bevrijd zijn van onze angst,

bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.