Partij 38: A-klasse  

Murat Direkci (Patzjterik)

Rotterdam, 12 november 2006

Verlies medische interventie

Bezieling. Daar draait het allemaal om. Na een moeilijke periode werd ik mij daar rond oktober van dit jaar meer bewust van dan ooit daarvoor. Al met al een heel verhaal:

Mijn eerste partij na de zomer stond gepland op 8 oktober in de rijnhal. Het was half juli en Fred en ik zaten alweer volledig in de voorbereiding. Ik had nog zomervakantie en voelde me heerlijk. Elke training vol gas geven om vervolgens de tijd te hebben om te ontspannen en te herstellen. Het was werkelijk heerlijk om op deze manier mijn dagen te vullen. Trainen, rusten, eten, trainen, rusten eten en slapen. Ik zat super in mijn vel en goed ‘in de lift’.

Aan het eind van mijn zomervakantie ging ik met Rebecca naar Egypte. Toen we daarvan terug kwamen was het op met de pret en moest ik weer aan het werk. Terug naar mijn helse schema waarin de dagelijkse trainingsroutines gecombineerd worden met mijn 40-urige werkweek. Ik was in mei gestart bij mijn nieuwe werkgever en ik had daar nog niet volledig mijn draai gevonden. De verwachte uitdaging liet op zich wachten en mijn dagen voelden daardoor saai en futloos aan. Ik bleef energie pompen in mijn werk omdat ik mezelf vertelde dat alles op termijn heus wel zou bijdraaien. Als ik maar keihard mijn best deed zou alles vanzelf goed komen. Zo werkt dat bij mij. Als ik iets wil, dan ga ik daar volledig voor en dan zal het me ook lukken.

Foto's met dan aan: Cor Bekink, Triker, Mixfight, Kickbox,

Fighttalk en Mazhar

Mazhar, Krista, Muzaffer en Fred

Een hecht en trouw team!

Zodoende ging ik mijn dagelijkse portie geluksgevoel zeer geforceerd uit de training halen. Ik moest en zou mijn niet bevredigende en saaie werkdag afsluiten met een formidabele training. Al gauw echter leidde dit ertoe dat mijn trainingen helemaal niet meer naar wens verliepen. Ik was zo krampachtig bezig alles uit mezelf te trekken dat de gewenste vorm juist werd tegengewerkt. Daarbij begonnen zich dan ook steeds meer blessures aan te dienen. Ik wou maar niet luisteren naar mijn lichaam en bleef maar doorgaan met alles te geven wat ik had omdat ik ervan overtuigd was dat ik er met volledige inzet wel uit zou komen. In feite brak ik mezelf echter steeds meer af en ging alles van kwaad tot erger. Als een machine sleepte ik mezelf van werk naar training en andersom. De resterende tijd was ik vrijwel alleen maar aan het slapen of eten en ik werd een schaduw van mezelf. Ik weet nog dat ik toen op een gegeven moment met Rebecca een film keek over poolhonden. De begeleider van deze honden vertelde dat hij heel goed moest opletten en tijdig moest ingrijpen om de honden tot rust te dwingen tijdens een lange tocht. Deze honden zijn namelijk zo gedreven dat ze in staat zijn zichzelf letterlijk dood te rennen. Het is triest om te zeggen, maar op dat moment realiseerde ik me dat ik wel heel veel op een poolhond begon te lijken. 

Toch stopte ik natuurlijk niet, ik had nou eenmaal een wedstrijddoel voor ogen! Ik raakte daardoor alsmaar verder verstrikt in mijn eigen prestatiedrang en stond op gegeven moment echt op afknappen. Op het dieptepunt had ik mezelf fysiek en mentaal dusdanig weten te slopen dat ik een ernstige burn-out nabij was. Ondanks alle signalen wilde ik het niet weten. Ik zat vlak voor mijn wedstrijd in de rijnhal en was daarom keihard voor mezelf: de voorbereiding liep niet naar wens dus ik moest alles blijven geven en nog harder mijn best doen. Geen tijd voor ontspanning! Totdat ik zomaar midden in een training bijna in tranen uitbarstte. Dat was de zaterdag van de Groessense kermis en toen Fred me zo zag gaf hij me de dwingende opdracht om eerst maar eens wat ontspanning te zoeken. “Ga kermis vieren, ik wil je een paar dagen niet zien in de sportschool, zo heb ik ook niets aan je!” Ik wist diep van binnen dat Fred gelijk had dus ik gaf mij, tegen al mijn overtuigingen in,  maar over aan mijn rotgevoel. Ik besloot eerst maar eens wat kermis te gaan vieren met mijn vrienden en dacht dat ik dan binnen een paar dagen wel de oude was. Ik ken mezelf inmiddels wel een beetje en normaliter werkt dit beproefde recept altijd prima voor mij. Dit keer echter niet. Elke dag op de kermis betrapte ik mezelf er weer op dat ik alleen aanwezig was om afleiding te hebben, niet om plezier te maken. Ook viel mij op dat ik iedere keer als ik met een dierbare vriend in gesprek raakte al gauw aan het uitwijden was over mijn rotsituatie. Ik besefte dat ik mijn ei probeerde kwijt te raken maar dat dit op de een of andere manier maar niet lukte. Het was duidelijk dat ik met mijn ziel onder de arm liep en zo kon en wilde ik niet verder. Ik merkte dat ik er erger aan toe was dan gedacht en wist dat ik snel moest gaan handelen omdat het anders wel eens flink fout kon gaan met mij. Ik was er voor mezelf uit dat mijn werk een groot energielek vormde en dat ik hier dus snel wat mee moest gaan doen. Gelijk na de kermis heb ik dan ook goede gesprekken gevoerd op mijn werk. Daar kreeg ik alle begrip met betrekking tot mijn onvrede en mijn directeur was al snel zeer bereid mee te werken aan een betere situatie. Maar ondanks dat voelde ik weinig vertrouwen dat de zaken ook werkelijk gingen veranderen. Ik deed mijn uiterste best om mijn positieve werklust te tonen maar voelde aankomen dat dit fout ging lopen. En een paar dagen later kwam dan ook de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. Een conflict met een collega deed mij besluiten om compleet overstuur naar huis te rijden om eerst maar eens wat orde op zaken te stellen voor mezelf. Ik voelde me zo gebroken dat ik tegen mezelf zei dat ik nooit meer terug zou gaan. 

Weging   

Bertje Kops

De volgende dag met Fred nog eens gekeken hoe de vlag erbij hing. Halverwege de training wederom geconcludeerd dat ik (vooral mentaal) leeg was. Met al mijn fysieke klachten daarbij moest ik wel besluiten mijn partij in de rijnhal af te zeggen.  

Een week lang zat ik thuis te piekeren over hoe ik verder moest. Ik had mijn hoofd bomvol met allerlei overpeinzingen, afwegingen, goedbedoelde adviezen en lastige problemen. Het leverde allemaal niets op behalve knallende hoofdpijn. Ik bleef maar malen en kon niet meer helder denken, laat staan besluiten nemen. Maar gelukkig had ik een afspraak gemaakt met Lucy, en na een goed gesprek met haar voelde ik mij werkelijk tonnen lichter. Het gaat wat ver om alles uit te leggen maar in de kern komt het erop neer dat zij mij het belang kon laten inzien van leven volgens je eigen normen en waarden. Met mijn werk en mijn maatschappelijke carrière probeerde ik te voldoen aan de algemeen geaccepteerde standaard van de maatschappij. Want als je maar een goede baan hebt met een zeker inkomen dan doe je het goed en ben je geslaagd… Ik probeerde aan deze norm te voldoen ondanks het feit dat ik iets aan het doen was wat mij helemaal niet gelukkig maakte. Ik raakte zeg maar in een spagaat tussen wat mijn gevoel wil en het rolpatroon waar ik volgens mijn verstand aan moest voldoen. En dat kostte mij heel veel kracht en energie waardoor ik mijn werkelijke passie niet meer vol kon houden en mijn dierbare ‘spirit’ zwaar te lijden had.

Naast deze werkgerelateerde ‘last’ liet Lucy me nog een aantal andere ‘lasten’ zien die ik op mijn schouders heb genomen in de loop van de tijd. Met de keuze om deze zaken terug te geven en niet langer mee te zeulen voelde ik me enorm bevrijd. Ik besloot het verleden achter me te laten en geen genoegen te nemen met mijn huidige situatie. Voor mezelf leven, mijn hart volgen en mijn bestemming bereiken. Rebecca zag me voor het eerst sinds lange tijd weer genieten en stralen.

Trainen bij Romeo Kensmill

Zodoende ging alles sportief gezien al snel weer als een trein. Mijn blessures verdwenen als sneeuw voor de zon en mijn trainingsplezier kwam al snel terug. Ik trainde meer, intensiever, bewuster en had daarbij ook nog eens meer tijd om te rusten en te herstellen van mijn trainingen. Ik ging als een speer! Daarbij was ik nog altijd zo druk met van alles en nog wat dat ik mij werkelijk af vroeg hoe ik dit toch voorheen allemaal klaarspeelde in combinatie met een 40-urige werkweek. Pure roofbouw.  

Mijn nieuwe weekindeling gaf ruimte voor nieuwe trainingsprikkels. Zo ging ik iedere donderdagochtend samen met Krista naar Amsterdam voor privé bokstraining van Romeo Kensmill en reed ik iedere zaterdag wederom naar Amsterdam maar nu naar Mejiro Gym waar ik onder andere kon sparren met Andy Souwer. Vermoeiend, maar zeker de moeite waard en heerlijk om te doen. 

Maar na een tijdje moest ik toch weer gewoon aan de slag (er is een groot verschil tussen iets zeggen en het ook daadwerkelijk doen…). Gelukkig had ik de voorgaande weken zeer goed benut en was mijn wedstrijdvoorbereiding zo goed als af. Het was zwaar om weer te werken, maar ik zat zo goed in mijn vel dat ik zeker wist dat dit niet afgebroken kon worden door een paar weken meedraaien in de dagelijkse sleur. Ik draaide beter dan ooit en Fred en ik hadden dan ook het volste vertrouwen in een goede afloop. Goed afgetraind (68,7 kg!) en vol goede zin verscheen ik dan ook op de weging en persconferentie. Heerlijk om een dag voor je partij zo bezig te zijn met hetgeen dat komen gaat en heerlijk om de energie te voelen in een ruimte met zoveel topvechters bij elkaar die allemaal opgeladen zijn tot op het bot.

Op de dag van de wedstrijd waren we zoals altijd mooi op tijd om rustig te acclimatiseren en de sfeer te proeven. Ahoy is een prachtige locatie en na wat rondjes gelopen te hebben door de lege zaal voelde ik me heerlijk. Na het voorprogramma werden we voorgesteld aan het publiek en ik genoot met volle teugen als ik de zaal in keek. Bij het aanzien van de mensenmassa voelt het net als thuiskomen voor mij. “Hier wil ik zijn, hier voel ik me lekker!”, bedacht ik me terwijl ik eens rustig de tijd nam om alles te overzien. Ik hoorde Krista laatst in een interview zichzelf afvragen of ze misschien in een vorig leven Romeins gladiator was geweest. Misschien is dat ook wel op mij van toepassing en heb ik nog wat heimwee, dacht ik toen.

                Les van grootmeester Jan Plas

Eindelijk op naar de kleedkamer om warm te worden. Eindelijk mogen de spanningen uit het lijf en eindelijk mag het hart gaan pompen. Ik voel dat elke vezel in mijn lichaam hier ongeduldig op heeft gewacht en ik stuiter van de energie. Gretig knal ik op de pads en mijn lichaam voelt dat net als een dier dat na lange opsluiting vrij wordt gelaten. Oh, wat heb ik hier lang op moeten wachten, eindelijk weer vlammen en ontladen!!

Opkomst

Na mijn opkomst sta ik in de ring en ik ben koel. Erg koel. Ik voel dat bij mezelf en bedenk me dat dit waarschijnlijk te maken heeft met de ervaring. Nadat ik in de Arena heb gevochten sta ik blijkbaar niet meer zo snel te stuiteren van een grote zaal met veel mensen. Kalm en bewust begin ik dan ook aan de eerste ronde en ik zoek naar mogelijkheden. Ik erger me aan de ringvloer die opstroopt als ik me afzet en kan moeilijk de gewenste reacties loskrijgen bij mijn Belgische vriend. Aan het eind van de ronde weet ik dat ik nog geen passende oplossing heb gevonden en ik wend mij enigszins gefrustreerd tot Fred. Ik weet dat ik niet voor één gat te vangen ben en dat we samen al vaker terplekke het juiste ‘vechtplan’ hebben  bedacht en uitgevoerd. Ik heb al vaker een moeilijke start gehad, maar normaliter weten we dat prima bij te stellen gedurende de rit waardoor de oplossingen vanzelf komen.

Vol vertrouwen door met ronde twee dus. Toch is het veel van hetzelfde. Ik lees in de reacties op internet dat veel mensen het redelijk gelijk op vonden gaan. De meeste mensen (en vrienden) weten dat ik vaak wat later in mijn spel kom en zien dan ook nog steeds in de redelijk gelijk opgaande partij geen reden tot zorg. Maar ikzelf werd – net als Fred – steeds ontevredener. Op de een of andere manier liep het niet naar wens en kreeg ik mezelf er niet toe de opdracht juist uit te voeren. Aan het eind van deze ronde was Fred dan ook niet bepaald mild. Ik stond nog niet eens te hijgen, en had voor mijn gevoel nog niks gepresteerd.

 Nu werd het dus echt zaak gas te gaan geven. Maar aan het begin van ronde drie voelde ik een knie langs mijn wenkbrauw schieten en ik wist gelijk dat het foute boel was. Ook Murat wees de scheidsrechter er gelijk op hier eens naar te kijken. Ik voelde een stroompje warm vocht in mijn oog lopen en mocht even bij de ringarts laten zien hoe ernstig het was. Ik keek Fred vragend aan en zijn blik sprak boekdelen. De ringarts besloot dan ook dat de snee op de verkeerde plek zat en daarmee had hij genoeg aanleiding de partij te staken. Wat een onbevredigend einde. Voor mijn gevoel was ik nog niet eens op gang gekomen en had ik nog niks kunnen laten zien. Ik wist niet eens wat ik moest voelen. Ik voelde me simpelweg leeg. Achteraf gezien misschien ongeveer net zo’n onbestemd leeg gevoel als bij aanvang van de partij.

Ik kwam in de kleedkamer en na het bekijken van mijn wenkbrauw wist ik dat de scheidsrechter de juiste keuze had gemaakt. Zat ik daar. Perplex over wat me gebeurt was. En dan bedoel ik niet zozeer die bewuste snee, maar meer het feit dat ik in twee ronden geen pasklare oplossing gevonden had en dat ik vond dat ik ver beneden mijn maat gepresteerd had. Nou is die Murat natuurlijk ook geen koekenbakker, maar ik weet heel goed dat ik veel beter kan dan dit. Perplex was ik, en wederom gevoelloos leeg. Met mijn verstand baalde ik natuurlijk vreselijk, maar op de een of andere vreemde manier was er geen enkele emotie bij. Mijn hele leven draait om deze sport, ik doe en laat hier zo veel voor! Normaal gesproken zou ik verscheurd van verdriet zijn. Maar nu zat ik daar maar, en ik begreep geen zak van mezelf. 

"Sic transit gloria mundi"

(Vergankelijk is 's werelds roem)

Ik zat daar en bedacht me wederom dat het Nederlandse (vechtsport-)publiek weinig loyaliteit kent en keihard is. Je bent voor hen simpelweg zo goed als je laatste prestatie. Wat je daarvóór hebt gedaan is iedereen in de regel al snel vergeten. Mijn laatste partijen tegen van Venrooij, Simson en Drago kon ik allemaal trots zijn op mezelf omdat ik steeds samen met Fred een oplossing had weten uit te voeren voor een lastig probleem. Maar nu zou ik worden afgebrand en door de stuurlui aan wal gelijk van mijn zelf verworven voetstuk worden gehaald. Wat een %^&@zooi!!! Ik kan me niet eens meer heugen hoe lang het geleden is dat ik zo ontevreden ben geweest met mijn eigen prestatie.

Ik ben nu een dag verder en heb nog steeds het idee dat ik in ‘shock’ ben. Ik weet inmiddels dat een boel mensen een partij gezien hebben die redelijk gelijk op ging en gewoon nog niet helemaal ‘los’ kwam. Maar ik weet (en Fred ook natuurlijk) dat het zoveel beter kan. Ik baal nog steeds ongelofelijk, maar op de een of andere manier lijkt mijn gevoel nog steeds helemaal uit mijn lichaam te zijn vertrokken. Ik probeer tig redenen te verzinnen waarom ik me zo kil voelde in de ring en ik probeer net zo veel  oorzaken te vinden waarom ik niet eerder tot de juiste aanpak kwam. Was ik maar eerder in de juiste ‘flow’ gekomen, dan had die bewuste knie mij ook vast niet geraakt… Maar het helpt allemaal niets. Ik ben mij heel bewust van de benodigde scherpte en totale overgave die nodig is om op dit niveau het verschil te maken. En het zijn de kleine verschillen die grote gevolgen kunnen hebben. Ahoy is een prachtig podium, een onbereikbare droom voor vele vechtsporters en ik heb hier een kans laten liggen om de wereld te laten zien waartoe ik in staat ben. 

Zo, kort gezegd mooi klote allemaal dus. En nu verder. Zoals aan het begin van dit lange verslag is te lezen ben ik met een grote interne strijd bezig. Als er iets is wat ik zeker weet, dan is het wel dat ik hier niet klaar mee ben en dat ik in staat ben om nog heel veel te doen. Als ik het hierbij zou laten zitten, dan zou ik mijn leven lang spijt hebben dat ik niet ben verder gegaan. Dus ik ga verder en zal alles doen wat nodig is, en ik zal sterker terugkomen. Tot dan.

"Je verliest niet echt wanneer je vecht voor iets waarin je gelooft. Je verliest wanneer je niet vecht voor datgene waarom je geeft."

Muhammad Ali 

Succes

“Succes behaal je niet door altijd te winnen. Echt succes behalen we pas wanneer we overeind komen nadat we zijn gevallen. Ik ben dankbaar voor al mijn overwinningen, maar ik ben in het bijzonder dankbaar voor de keren dat ik verloor, omdat die er alleen maar voor zorgden dat ik harder werkte.Niemand begint aan de top. Je moet je omhoogwerken. Sommige bergen zijn hoger dan andere, sommige wegen zijn steiler dan de volgende. Je krijgt te maken met tegenslagen en inzinkingen, maar daar kun je je niet door laten tegenhouden. Zelfs op de steilste weg mag je niet terugkeren. Je moet omhooggaan. Om de top van de berg te bereiken moet je elke rots beklimmen."

Muhammad Ali

Vastberadenheid

Hoe groot de uitdaging ook was,

hoe onbereikbaar het doel mag hebben geleken,

ik heb me nooit door iemand laten ompraten

om niet in mezelf te geloven.