Sem Schilt - Rebecca

Maar goed, blessures daar leer je mee omgaan. Dit keer was het echter niet alleen moeilijk maar ook vooral moeizaam omdat zich een heel nieuw probleem voordeed: mijn lichaam gedroeg zich al een tijdje niet zoals ik gewend was. Ik voelde me intens moe en futloos en kreeg continue overal spierpijn. Ik ken inmiddels mijn lichaam vrij goed, en deze vermoeidheid was niet normaal. In mijn normale dagelijkse ritme sta ik om 07.00 uur op. Dan ga ik vaak eerst trainen om vervolgens snel naar mijn werk te gaan. Na een dag werken vlug eten en vervolgens weer door naar de volgende training. Dit kan ik week in, week uit volhouden omdat ik mijn lichaam en geest hieraan heb leren wennen, en naar mijn eigen mening heb ik dat aardig goed in balans. Maar nu opeens wilde mijn lijf niet meer meewerken. Ik had op een gegeven moment een week vrij van mijn werk en kon met moeite rond 09.00 uur uit mijn nest komen. En hoe! Compleet gebroken sleepte ik mij uit bed om de hele dag weinig uit mijn handen te krijgen en met veel wilskracht mijn trainingen vol te maken. Deze trainingsroutine is voor mij als een tweede natuur, en de dagelijkse fysieke belasting zit zo in mijn systeem verweven dat ik mijzelf normaal gesproken nooit hoef op te peppen voor een training. Dit is gewoon mijn ding, dit is wat ik doe. Nu echter kon ik me met moeite opladen voor elke volgende training. Ik was prikkelbaar, had veel hoofdpijn en was door dit alles een stuk minder verdraagzaam voor mijn directe omgeving. Ik voelde me leeg, en begon over al mijn kunnen vreselijk te twijfelen. Als ik in balans ben voel ik me sterk en dan weet ik waartoe ik in staat ben, maar in dit geval liet mijn lijf het vreselijk afweten en als gevolg daarvan nam mijn onzekerheid toe. Over twee weken zou ik in de Arena staan, op het grootste gala van het Westelijk halfrond, tegen één van de allergrootste sterren in het hedendaagse thaibokscircuit en mijn lichaam wilde niet meewerken!

Melvin Manhoef - Rebecca - Llyod van Dams

Rebecca - Ray

Radeloos lag ik me veelal af te vragen wat er toch aan de hand kon zijn. Misschien wat teveel hooi op mijn vork genomen? (Ik was onlangs van werkgever gewisseld en combineerde zodoende al een paar maanden twee banen naast mijn drukke trainingsschema.) De boog iets te lang gespannen gestaan? Teveel druk op de ketel? Ik verzon allerlei vage omschrijvingen voor mijn situatie om maar niet te hoeven zeggen dat mijn symptomen wezen op nare zaken als overspannen, overtraind of overbelast. (Ik heb laatst trouwens een Amerikaans artikel gelezen waarin werd beweerd dat overtraind zijn eigenlijk niet bestaat. Zij gebruikten hiervoor het woord ‘underrested’ en dat geeft toch een heel andere invalshoek.)

Ik wilde er verder niets van weten maar het leek ook vrij aannemelijk dat het de ziekte van Pfeiffer zou zijn: Rebecca was in de herstellende fase van deze besmettelijke kwaal en aangezien ik met haar samen woon kon het goed zijn dat ik nu aan de beurt was. Maar deze ziekte kon ik natuurlijk echt niet gebruiken dus de gedachte alleen al hieraan probeerde ik al lange tijd af te blokken. Ik moest er niet aan denken dat mijn prachtige wedstrijdschema (K-1 MAX Utrecht en vervolgens de Amsterdam Arena) in het honderd zou lopen, en weigerde daarom toe te geven aan de vermoeidheid. Misschien had ik wel gewoon wat ijzertekort, hield ik mezelf voor. Voor de zekerheid liet ik toch maar bloed prikken om het een en ander uit te sluiten. 

Het wachten op de uitslag duurde meer dan een week, dus ik had meer dan genoeg tijd om te blijven malen in mijn hoofd wat ik hier toch mee aan moest. Terwijl ik mezelf weer eens lag te vermoeien moest ik denken aan een bezoek van mij en Rebecca aan een paranormaal beurs, ergens in april. Ik was daar onder andere langs geweest bij een medium die tekeningen maakte van boodschappen die zij doorkreeg. Elk mens heeft spirituele gidsen en dit medium maakt contact met deze gidsen en probeert de zaken die zij doorgeven te vertalen in een tekening. Voor mij maakte zij een tekening van een motorrijder die naast zijn motor stond. Ik weet nog goed dat ik vrij sceptisch met haar aan het bespreken was wat ik hier nu mee aan moest. (“Ja natuurlijk, ik rijd motor, maar wat wil die tekening nou verder zeggen dan?”) Na verloop van tijd echter werd de boodschap helderder: de motorrijder stond symbool voor mijn drukke en gehaaste levensstijl. Altijd maar racend door het leven gaan en proberen 48 uur in een dag te proppen. “Wanneer je altijd maar met grote snelheid gaat zie je vaak al het moois om je heen niet.” Daarom stond de motorrijder ook naast zijn motor. “Stap eens af en sta eens stil. Kom eens tot rust en geniet eens van alle dingen om je heen, je lichaam heeft het nodig”, aldus het medium. Nu ben ik weliswaar vrij spiritueel, maar daarnaast ook best wel eigenzinnig en erg gedreven. Ik neem een dergelijk goedbedoeld advies dan ook graag van harte maar ernaar leven, dat is toch een tweede. Ik veranderde dus eigenlijk niets; de tekening ging weg in een la en ik ging verder met mezelf af te peigeren. Hoe kon ik nu aan rusten denken terwijl ik binnenkort de belangrijkste wedstrijd van mijn leven zou gaan vechten? Nou, daar lag ik dan. Moe en gebroken op mijn bed, en opeens kregen de woorden van het medium echt betekenis. Het was net alsof mijn lichaam in een opstand was gekomen. “Jij wilt niet luisteren? Als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. Liggen zul je, en rusten! Bij deze weiger ik dienst en eis ik dat je eerst eens tot jezelf komt.” Ik kwam tot de conclusie dat er een kracht aan het werk was die sterker was dan ikzelf. Er zat dus maar één ding op: zoveel mogelijk toegeven aan de schreeuw om rust. In plaats van dat ik , nu ik een week vrij was, alle tijd benutte om te trainen deed ik enkel mijn normale trainingsroutine en gebruikte ik de rest van de tijd om zoveel mogelijk te ontspannen. Laat opstaan, beetje motor rijden, boekje lezen, luieren op de bank en toegeven aan mijn gevoel. 

Nu klinkt dit misschien als een vrij simpele afweging, maar iedereen die ooit wedstrijden heeft gevochten weet wat een helse strijd dit tussen je oren kan geven. Enerzijds wil je alle tijd die je maar hebt benutten om te trainen, want je wil er zeker van zijn dat je er alles aan gedaan hebt. Anderzijds ben je mens en geen machine. Los van je fysieke toestand en je mentale gesteldheid heb je ook van doen met een soort van stemmetje diep van binnen die je af en toe influistert wat het beste voor je is. Vaak staat dit stemmetje recht tegenover de keuzes die je maakt met je verstand. Terwijl je tussen je oren hebt besloten dat je kostte wat kost wilt trainen tot je erbij neervalt zegt het stemmetje dat het genoeg is geweest en dat je er beter aan doet eens te rusten. Probeer daar maar eens naar te luisteren met een grote uitdaging op het programma! Deze tweestrijd kan je gek maken en daarom is het maar goed dat ik voor reële en vrij objectieve feedback over mijn gesteldheid altijd bij Fred aan kan kloppen. 

Dus ik maakte (uiteraard) mijn interne crisis kenbaar bij Fred. Hij weet ook wel dat ik mezelf behoorlijk goed ken, en dat maakt het voor hem denk ik ook best moeilijk de juiste dingen te zeggen. Ik verwacht dan ook geen wonderen van hem, ik vind het gewoon fijn om als het ware mijn gedachten uit zijn mond te horen komen. Terwijl we het geheel zo eens aan het doorspreken waren maakte hij terloops een opmerking die wederom een grote tweestrijd in het hoofd van een topsporter weergeeft: “Kijk Ray, ik weet hoe hoog jij de lat legt voor jezelf. En ik weet dat je jezelf op een gegeven moment ook verantwoordelijk voelt naar de mensen die in je geloven. Je wilt niet alleen aan je eigen norm voldoen, maar ook aan het verwachtingspatroon van Rebecca, van mij, van je ouders, je trainingspartners en van al je supporters. Vergeet daarbij niet dat deze wedstrijd weliswaar nu het allerbelangrijkste is in je leven, maar tegelijkertijd ook het minst belangrijke in je leven.”

En daarmee was ik weer terug bij de motorrijder naast zijn motor. Afstappen en even stilstaan bij de dingen die er echt toe doen: liefde, geluk, vriendschap, familie en relaties oftewel: Het Leven! Juist om dergelijke relativerende uitspraken ben ik zo gehecht aan de samenwerking met Fred. Ik maak een afspraak met mezelf, en wij maken een afspraak naar elkaar toe. Dat betekent dat ik het uiterste van mezelf verg en dat wij samen heel intens en hard werken aan een doel wat ons prettig laat voelen. Daarbij moeten we echter af toe –en tijdig–  realiseren dat het allemaal maar spel is en dat er belangrijker zaken in het leven zijn.  

En toch is het soms moeilijk de scheidslijn te blijven zien. Na verloop van tijd is de sport dusdanig verweven geraakt met mijn leven dat ik mezelf geen leven meer zonder de sport kan voorstellen. Mijn geluksgevoel wordt in ernstige mate bepaald door de kwaliteit van mijn laatste training, en ik denk dat ik dat ook niet anders wil. Als ik train en alles geef voel ik dat ik leef en ik hou nou eenmaal van dat gevoel. Mijn instinctieve levenslust is mijn dierbaarste bezit. 

Vier dagen voor mijn partij belde ik mijn huisarts voor de uislag van mijn bloedtest. “Op zich zijn al je bloedwaarden prima….” Mompelde hij terwijl hij zat te neuzen in de uitslag. “…..mmm, enkel de Pfeiffertest is positief.” Ik twijfelde of dit betekende wat ik dacht dat het betekende en vroeg: “Positief? Wat betekent dat precies?” “Nou, de test wijst uit dat jij Pfeiffer hebt, maar de verschillende waardes geven aan dat je al door de meest actieve fase heen bent.” Dat klonk toch al weer een stuk beter in mijn oren. “Dus ik heb het ergste gehad?”, vroeg ik blij. Dit kon hij bevestigen en dat betekende voor mijzelf dat ik me een stuk minder druk kon gaan maken. Vanaf hier kon het dus alleen maar beter worden! Desalniettemin besefte ik mij wel dat dit een serieus signaal van mijn lichaam was. De ziekte van Pfeiffer krijg je niet zomaar. Ik zie het als een boodschap dat je duidelijk te ver bent gegaan en te slecht voor je lichaam hebt gezorgd. Het is nou eenmaal zo dat ik veelal op de grens van het overtraind (underrested) zijn balanceer en dan weet je soms gewoon niet meer waar je moe van bent. Toch was het dit keer duidelijk anders en dat had ik dan toch wel goed aangevoeld. Voor mij is het belangrijk dat ik hier wel degelijk een les uit trek. Ik geniet intens van deze sport en dat wil ik graag zo lang mogelijk blijven doen. Roofbouw plegen is geen verstandige keuze in deze lange termijnplanning. Terwijl ik dit voor mezelf zo verstandig op een rijtje aan het zetten was moest ik tevens bekennen aan mezelf dat ik natuurlijk gewoon die partij ging knokken. Hoe tegenstrijdig ook, dit moest nou eenmaal gebeuren. Fred en ik hadden er zo veel tijd en energie in gestopt om op een dergelijk groot podium te komen.… “Mijn rust komt na dit weekend wel”, dacht ik bij mezelf. De eerstvolgende wedstrijden staan pas weer gepland na de zomer en dat zou mij genoeg tijd bieden om orde op zaken te stellen.  

Het gala was op zaterdag, maar op donderdag en vrijdag hadden de vechters eerst allerlei verplichtingen zoals fotosessies en interviews in een groot hotel in Hooffdorp. Het mooist van dit alles vond ik de grote persconferentie op vrijdag. Met veel grootsheid en bombarie werden daar alle vechters, en vooral de grote K-1 kampioenen, voorgesteld aan de media. De pers was in grote getallen aanwezig en dat leverde werkelijk een muur van flitslicht op. Ik zat daar vreselijk te genieten en besefte dat ik mij bevond tussen de absolute elite die deze sport heeft voorgebracht. Naast mij zat Joeri Mes, links van mij Ramon Dekkers en voor mij zaten namen als Hoost, Sapp, Schilt, Ignashov, Bonjasky en Le Banner. Vele fans zouden een moord doen om deze mensen in het echt te zien, en ik zat er gewoon heerlijk relaxed midden tussenin! Na de officiële handelingen waren de vechters vrij te benaderen door de media voor het stellen van wat vragen. Ik vond het geweldig om te zien hoe het fenomeen Bob Sapp met veel gevoel voor show alles en iedereen liep te bespelen met zijn grimassen en one-liners. Wat een acteur is die vent zeg!

"Lunatic-Lex"

← Sempei Mazhar

Zaterdag eindelijk op weg naar Amsterdam. Ik zal de hele weg alleen met Fred in de auto, en hij bleef maar op me inpraten over ons vechtplan en alle zaken die ik juist wel en juist niet moest doen. We hadden dit natuurlijk al vele malen uitvoerig doorgenomen, maar hij was werkelijk niet te stoppen. Ook voor hem is het natuurlijk prachtig om samen met je pupil op een dergelijk podium te presteren en daarom wilde hij er absoluut zeker van zijn dat hij er alles aan had gedaan om ons plan in mijn hoofd te prenten. Een belangrijke opmerking die hij maakte wil ik jullie niet onthouden: “Als jij gebruik maakt van jouw conditie en je volledig aan ons plan kunt houden ben ik er volledig van overtuigd dat dit goed gaat aflopen. De enige van wie Ray Staring kan verliezen, is Ray Staring zelf.” En vooral dat laatste is een waarheid als een koe. Het is de kunst om heilig in eigen kunnen te geloven en volledig onbevangen en met volle bezieling in de partij te gaan. Dat is moeilijk en daar is durf voor nodig omdat je als het ware deel van je normale mentale bewustzijn uit zet. Alleen zo kun je de perfecte staat van flow bereiken en als het ware boven jezelf uit stijgen.

We waren bijna op de plek van bestemming en voor ons doemde de Arena op. Fred’s stem ging maar door, maar opeens klonk hij heel in de verte. Ik was namelijk even helemaal in mezelf gekeerd bij het aanzien van die betonnen kolos en dacht: “Na vandaag zal de Arena nooit meer hetzelfde zijn voor mij.”

Eenmaal binnen gingen we een rondje lopen om de zaak wat te verkennen. Het geheel voelde super goed aan en ik had er vreselijk veel zin in. Fred en ik liepen wat rond door de zaal in ik klom eens in de ring om het uitzicht vanaf daar te bekijken. Prachtig. Dit hadden wij toch maar mooi bereikt, en we voelden heel sterk dat dit onze dag ging worden.

Volgens het oorspronkelijke schema had ik de zesde partij en ik begon op tijd aan mijn warming-up. Terloops besef ik me even dat ik gewoon naast de levende legende Ramon Dekkers sta warm te draaien, en ik kom heerlijk in mijn flow. Terwijl de partij Mes-Dekkers (de vijfde partij) bezig is komt er een official naar ons toe. Zij heeft de boodschap dat mijn partij zal worden verplaatst naar het eind van het gala. Om 18.30 uur exact moest het K-1 toernooi namelijk starten aangezien dit live werd uitgezonden in Japan. Het was inmiddels 18.10 uur en om geen risico te lopen werd onze partij dus gebombardeerd tot hoofdpartij van de avond. Fred was ziedend, en liep de kleedkamer uit om verhaal te gaan halen. Ook Lex en Mazhar (begeleiders) gingen eens even rond kijken buiten de kleedkamer. Toen zij terug kwamen hoorde ik dat Drago blijkbaar gewoon heel relaxed op een stoel t.v. zat te kijken. Had hij soms meer informatie dan mij? Wist hij het al die tijd al? Allerlei gedachtes gingen door mijn hoofd waar ik erg kwaad van werd. Ik kreeg weer eens het gevoel dat men probeerde mij uit mijn element te halen, en ik kreeg het idee dat ik deze avond meer tegenstanders had dan Gago Drago alleen.

← Warmdraaien naast Ramon Dekkers

Sta je daar, helemaal warm en opgefokt om te gaan knallen, kun je weer je trainingpak aantrekken om een paar uur op je kont te gaan zitten. In je warming-up verbruik je nou eenmaal al een groot deel van je ‘lading’ dus het was allemaal weer eens mooi ellendig. Toch voelde ik me nog steeds sterk diep van binnen. “Vandaag is de Arena van mij”, dacht ik en ik besloot maar gewoon lekker onderuit te zakken en samen met de andere vechters te gaan genieten van de beelden. In onze megakleedkamer stond namelijk een t.v. waarop alle beelden van de zaal live te volgen waren. Het voelde aan als een gezellig televisie avondje met allerlei vechtsportliefhebbers waar je niet elke dag een avondje mee voor de buis zit.

Uiteindelijk werd het tijd om wederom warm te gaan draaien. Terloops komt Peter Aerts de kleedkamer in. Hij trekt zijn nette pak uit en vraagt doodleuk aan Sem Schilt of hij zijn broekje even mag lenen. Op het laatste moment is hij gevraagd in te vallen tegen Hoost en met een bulderende Brabantse lach verteld hij dat hij daar wel zin in heeft. Onvoorstelbaar gaaf om mee te mogen maken.

Mijn tweede warming-up verloopt voor mijn gevoel toch wat stroever dan de eerste keer. Ik voel dat ik toch al wat kruit verschoten heb en moet terug denken aan mijn tweede partij in het K-1 MAX toernooi van een maand terug. Ik besef me dat alles wat ik tot dusver heb meegemaakt een leerschool was om me hier doorheen te slaan en dat geeft me voldoende kracht om mezelf weer helemaal terug te vinden. Gaan met die banaan en op naar de lift. Mijn opkomstnummer speelt en ik wordt heel langzaam omhoog gebracht. Zoals gebruikelijk ga ik in een hele diepe ademhaling waarmee ik als het ware de energie van de zaal opsnuif. Dit keer had ik heel wat energie op te snuiven! Even later sta ik face-to-face met een menigte van 20.000 man. Heerlijk. Ik voel me super en geniet met volle teugen van de zee van mensen voor mij. Eenmaal in de ring begint de opkomstshow van Drago en de hele zaal gaat plat. Het doet me niks. Drago is een held en een publiekslieveling, en hij heeft al zijn eer dik verdiend. Ik gun hem zijn moment van harte en voel mezelf ondertussen sterker en sterker worden. “Geniet er maar van jongen, eenmaal tussen de touwen kan toch niemand je helpen, dan is het gewoon jij en ik”, dacht ik bij mezelf. 

← Warmdraaien naast Peter Aerts

De eerste ronde begon en het plan van Fred werkte tot in elk detail. Ik kon Fred prima verstaan en met zijn stem als geleide verliep de eerste ronde helemaal naar wens. Drago kwam niet in zijn spel en raakte zichtbaar gefrustreerd. Ik liet hem veel missen en stapte steeds links- en rechtsom weg om zo te kunnen scoren uit steeds weer nieuwe hoeken. In de tweede ronde bleef Drago’s frustratie maar groeien. Hij kon geen antwoord vinden op mijn aanpak en werd daardoor steeds woester in zijn acties. Dat maakte weer dat hij steeds voorspelbaarder werd en dat ik steeds makkelijker onder zijn zware rechtse hoeken door kon duiken.

In ronde drie begonnen de twee voorgaande rondes zijn tol te eisen bij mij. Ik had in een vreselijk hoog tempo staan draaien en erg veel energie gebruikt. Drago wist dat hij alles op alles moest zetten en zijn druk bleef maar aanhouden. Het kostte mij vreselijk veel kracht om het plan uit te voeren tot aan het eind maar toen de bel uiteindelijk ging wist ik dat mijn missie geslaagd was. Ook Fred was overtuigd van mijn winst, maar toch hield ik mijn handschoenen nog maar even aan. Je weet maar nooit in deze sport; iedereen weet van de dubieuze uitslagen die regelmatig plaatsvinden. Ik hield dus rekening met een ronde verlenging, maar hoopte natuurlijk van niet. Ons plan was gebaseerd op drie rondes, en ik had voor mijn gevoel dan ook mijn batterij helemaal leeg geknokt. Een extra ronde kon wel eens betekenen dat ik niet langer bestand was tegen de druk van publiekslieveling Drago. 

Maar alles sprak boekdelen, iedereen leek het te weten. Zelfs aan Drago’s gehele lichaamstaal was duidelijk te zien dat hij wist dat hij verslagen was. Ondanks dat speelde hij overigens voor het publiek natuurlijk nog wel de rol van de winnaar. Maar het lag er dik bovenop, en alledrie de juryleden gaven de overwinning aan mij. De Arena zal nooit meer hetzelfde zijn voor mij. 

"First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you, then you win."

Uitzicht over eerste ring

Ringview vanaf eerste ring

Uitzicht vanuit de ring

Rodney Faverus = topper met humor!

Tyrone Spong = topvechter, topgozer (graag gedaan Tyrone!)

Gerben, onze trouwe masseur/verzorger

Dus jij dacht dat mij dit niet ging lukken? Lekker puh!

"Lunatic-Lex" - Peter Aerts - Ray

Supporters Kickboxing Arnhem

"Pas als je de moed toont je weg te gaan, toont de weg zich aan jou"

Paulo Coelho