Partij 34: A-klasse                      C. Copra (Lloyd van Dams)Tilburg, 19 november 2005                               Winst KO r4 

In de aanloop naar deze partij zat het weer eens grandioos tegen. Aanvankelijk zou ik hier tegen Ali Gunyar vechten voor mijn Wereldtitel. Gunyar vocht op 24 september nog op de Superleague, en ik maakte me zorgen toen ik op Eurosport zag dat hij uitviel wegens een blessure aan zijn hand. Uiteraard hebben we dan ook snel navraag gedaan omtrent de aard van deze blessure. Gelukkig werd ons verzekerd dat het allemaal meeviel en dat mijn titelverdediging dus gewoon door kon gaan.

Fred en ik gingen aan de slag met een aanpak uit die mij in eerste instantie niet erg lekker lag, maar noodzakelijk was om te kunnen winnen. Het kostte me veel moeite om deze noodzakelijke aanpassingen in te bouwen in mijn systeem. Het kwam dan ook hard aan toen wij anderhalve week voor de partij het bericht kregen dat Gunyar niet zou kunnen vechten vanwege eerdergenoemde blessure. Zoveel specifiek werk verzet, en net nu alles een beetje op zijn plek begon te vallen liep alles in het honderd. En de touringcar met supporters was al helemaal volgeboekt! Ik was vreselijk kwaad, vooral toen ik in een bekendmaking las dat Gunyar twee weken later wel weer zou vechten op een gala in Istanbul…

Mijn woede was van korte duur. In de matchmaking van dit programma stond namelijk ook de wedstrijd Rozenblad vs Holzken gepland. Holzken zou ook niet kunnen vechten door blessures en zo kwam de logische oplossing om Rozenblad tegen mij te matchen. Er werd overlegd met de bond, en dit alles zou gelukkig gewoon om mijn Wereldtitel gaan. Enerzijds was ik opgelucht, anderzijds had ik er nu wel weer een nieuw probleem bij. In oktober 2003 had ik reeds eerder tegen deze Rozenblad gevochten, en dat was een hele harde noot om te kraken. Het vechtplan werd in alle haast helemaal omgegooid; deze Rozenblad is namelijk een echte ‘knock-outer’ die met veel voorzichtigheid benaderd moet worden.

Een paar dagen voor de wedstrijd kregen wij echter het bericht dat Rozenblad een plots sterfgeval in zijn naaste familie had. Hij ging acuut terug naar Suriname en zou dus niet vechten. Ik dacht dat ik gek werd. Mentaal is dit gelazer gewoon vreselijk zwaar in de aanloop naar een partij. Ik vroeg me af waar ik dit aan verdiend had en welke les hieruit te leren viel voor mij.

Na een tijdje onzekerheid kreeg ik dan toch nog wederom een nieuwe tegenstander: Cedrick Copra. Wederom een dubbel gevoel. Uiteraard was ik blij dat ik kon knokken. Dan had ik me tenminste niet voor niets het apezuur getraind. Ook was ik opgelucht dat ik al mijn supporters niet teleur hoefde te stellen. Maar deze Copra had zijn laatste partijen (Mes, Berner, Akdeniz) allemaal tot 76 kg gevochten, en ik was bang dat hij de –72 kg nooit zou redden. En aangezien ik zelf al een paar weken rond de 70 kilo bleef hangen zou het gewichtsverschil dan wel erg groot worden. Daar kwam nog eens bij dat ik best wel even moest slikken toen ik de beelden van Copra tegen Joeri Mes zag; hij stond namelijk ‘rechts voor’! SHIT! Daar had ik me dus helemaaaaaaal niet op voorbereid! Hoe moest ik dat in vredesnaam gaan aanpakken? Tot overmaat van ramp zou Fred niet aanwezig zijn bij de wedstrijd aangezien hij moest werken voor Eurosport. Nu had ik een geweldig stel trainingsmaten in mijn hoek staan, maar dat is toch niet hetzelfde als Fred. Altijd als het tegen zat en als ik het moeilijk had wist hij mij de sleutel tot de oplossing aan te reiken. Hoe moest dat nu? Ik maakte me vreselijk veel zorgen. Los van dit alles was ik gefrustreerd omdat de bond had besloten dat de partij nu niet meer om mijn Wereldtitel zou gaan. Door al dit gelazer werd mij dus de kans ontnomen mijn trots te verdedigen. Mijn supporters rekenden op een titelverdediging. Hoe ging ik dit nu weer uitleggen?

Door al deze stress viel ik nog meer af en op de dag van de weging zat ik hierdoor ruim onder de 69 kilo. Ik zag er vreselijk tegenop maar was wel erg standvastig. Dit was nou eenmaal iets waar ik doorheen zou moeten. Ik hield me overeind met de aloude gedachte: “Anything that doesn’t kill you makes you stronger”. Dit was een zware proef, maar als ik dit tot een goed einde kon brengen zou ik als vechter enorm groeien en een stuk volwassener worden.

Op de dag zelf werd ik alleen nog maar meer getest. We kwamen aan bij het gala en er werd vreselijk moeilijk gedaan om mijn team van begeleiders door te laten bij de ingang. Fred had duidelijk afgesproken en afgestemd wie er allemaal met mij mee zouden komen, maar toch moest ik eerst bijna ruzie krijgen met een beveiligingsmedewerker voordat iedereen naar binnen mocht. Vreselijk opgefokt en kwaad was ik. Een wandelende tijdbom. Snel op zoek naar een kleedkamer dus. Ik had ernstige behoefte aan een rustige plek om me af te zonderen en mijn gedachten te ordenen. Al twee weken had ik allerlei gedoe aan mijn hoofd en nu kon ik er echt niets meer bij hebben. Maar wat denk je? Alle kleedkamers vol. Er was gewoon geen ruimte voor ons geregeld! Ik was tot alles in staat maar kon mezelf gelukkig goed in toom houden. Ik ben ergens in een druk hok gaan zitten en heb alles langs me heen laten gaan. Ik ben mijn verzorgers erg dankbaar voor hun inzet een geschikte ruimte te vinden. En dat lukte ze! Uiteindelijk werd mijn kleedkamer een complete leegstaande sporthal. Een oase van rust. Heerlijk. Ik had het gevoel dat er alles aan werd gedaan om mij uit mijn element te halen, maar nu had ik mijn rustpunt. En ik had de eerste paar uur hard nodig om alles rustig op een rijtje te zetten.

Er waren veel trainingsvrienden van KB Arnhem meegereisd, en ik ben hen allemaal dankbaar voor de steun. Verder uiteraard dank aan Jimmy, Muzaffer en Gerben voor hun begeleiding. Maar met name moet ik Mazhar vermelden. Hij was mijn steunpilaar, mijn vertrouweling. De band die een vechter met zijn coach heeft is heel bijzonder. Het is namelijk niet niks om je gehele besturing af te geven aan iemand die je volledig vertrouwd. Ik ben blij en dankbaar dat Mazhar bereid was deze zware taak op zich te nemen.                 Fred is in principe natuurlijk onvervangbaar, maar Mazhar heeft het geweldig gedaan en ik had mezelf geen betere vervanger kunnen wensen. Mijn begeleiders bestonden allemaal uit types die geen last hebben van hun eigen ego. Ze zijn allen bereid om op het juiste moment zichzelf dienstbaar op te stellen voor het doel van de avond. En zoals gezegd is Mazhar daarin de uitblinker. Hij heeft mij geweldig geholpen met een goede en heel gerichte warming op.

Ondanks de goede begeleiding bleef ik met een zwaar gevoel zitten. Ik wist dat ik klaar was, maar waarvoor? Wat moest ik verwachten van deze Copra? Hoeveel problemen zou ik hebben met zijn ‘rechts voor’ staan?                                                                                           Het was tijd om naar de ring te gaan en mijn naam werd omgeroepen. En toen kwam daar een moment waarop de tijd even stil leek te staan: mijn opkomstnummer werd ingestart en daar kwam ineens Fred aangerend vanuit de gang links van mij! Mijn ogen vielen zowat uit mijn kop van verbazing. Ik dacht echt heel even dat ik droomde. Zag ik een Engel? Was dit een of andere waanvoorstelling? Dus ik pakte hem vast en toen wist ik zeker dat hij echt was. Nadat zijn uitzending voor Eurosport was afgelopen was hij als een idioot in de auto gesprongen in de hoop misschien nog op tijd te komen. De rest wist hiervan, maar mocht niets vertellen om geen valse verwachtingen te scheppen. Een geluk bij een ongeluk dus dat het gala hopeloos was uitgelopen. Diep van binnen kwam er een rust over me heen. Wat er nu ook zou gebeuren, hoeveel ze me nu nog probeerden dwars te zitten, samen met Fred zou ik de oplossing vinden. Hoe dan ook. “Kom Fred, we gaan vechten!”

Ik klom in de ring en het beeld wat ik kreeg van de zaal zal ik nooit vergeten. Over de volle breedte van de zaal stonden mijn supporters te klappen en te juichen. Een prachtig beeld. Je zag de rest van de bezoekers echt verbaasd om zich heen kijken waar al die mensen toch ineens vandaan waren gekomen. (Dat was met name te verklaren door het feit dat veel van mijn supporters de naastgelegen kroeg nog niet echt uit waren geweest.)

De partij begon en ik had even een minuut nodig om alles uit te dokteren. Even kijken hoeveel kracht deze Copra had, en even uitzoeken hoe al zijn acties zouden ‘binnenkomen’ in verband met de afwijkende benenstand. Na deze minuut had ik het grotendeels wel in de peiling, en kon ik dus aan het werk. Ik groeide al gauw in de ronde en eindigde deze dan ook sterk. Fred was duidelijk, en het plan ook. Gauw verder met ronde twee dus. Die ging prima, en ronde drie zelfs nog beter. Het werd voor mezelf vanaf ronde drie dan ook een persoonlijke uitdaging om deze partij voortijdig te beslissen. Met minder zou ik geen genoegen nemen. In ronde vier begon ik dan ook erg sterk. Copra kreeg links en rechts veel treffers om zijn oren en de handdoek werd dan ook al snel gegooid.

De ontlading kwam, en al mijn ergernis en irritatie van de afgelopen tijd werd naar buiten geperst in een keiharde oerbrul. De overwinning voelde heerlijk, de kick van het winnen is zo verslavend... Daarbij kwam dat mijn supporters zo geweldig waren dat zij mij lieten voelen alsof ik toch voor mijn Wereldtitel had gevochten. Ondanks alle tegenslagen maakten zij dit tot een geweldige dag. De terugreis mocht ik mee in de touringcar en daarvan heb ik vreselijk genoten. Prachtig om mee te maken. Ik hoop dat dit nog vaker gaat lukken.

“It's not the size of the dog in the fight,  but the size of the fight in the dog”

Het is voor mij vrij normaal dat ik na een partij mentaal ‘leeg’ ben. Emotioneel is een partij gewoon een erg grote ontlading en dat maakt vaak dat je even de tijd nodig hebt om je batterij weer op te laden en je innerlijke kracht terug te vinden. Ditmaal echter heb ik hier niks van gemerkt. Ik was zo kwaad doordat alles me tegenzat, en mijn supporters hadden mij zoveel vuur gegeven dat ik emotioneel gezien een paar dagen later zo weer in de ring had kunnen stappen. Ik heb gewoon echt even de tijd moeten nemen om dit overschot aan energie rustig een plekje te geven. Ik heb het zorgvuldig opgeborgen en zal het snel weer nodig hebben. Op 17 december staat in Arnhem mijn volgende tegenstander alweer te wachten: Tarik Slimani!