Partij 21: A-klasse                         McAllister (Kings Cobra)

Manchester, 29 maart 2003                               Winst KO r2

Na een lange, lange weg was het dan eindelijk zover. Fred gaf aan dat het tijd werd voor mijn eerste A-partij. Natuurlijk is dit een gevolg van je eigen daden, want als je wint zul je nou eenmaal verder komen, maar toch moest ik mentaal even wennen aan het idee dat ik de A-status bereikt had. Het is nou eenmaal maar voor weinigen weg gelegd zo ver te komen. Ik dacht terug aan de tijd dat ik mezelf beloofde dat ik ooit een keer in die ring gestaan moest hebben. Ik had toen werkelijk geen idee dat ik dit ooit zo ver zou brengen.

Ondanks deze gedachten had Fred me uiteraard weer goed aangevoeld. Ik was fysiek, maar vooral mentaal volwassener geworden en was klaar om een stap verder te gaan. Tussen mijn oren was ik voldoende gerijpt als vechter, en na verloop van tijd had ik me het idee van een A-partij dan ook heel aardig eigen gemaakt. Ik zat me verder voornamelijk druk te maken over de geheel andere fysieke belasting die ging komen. Vijf keer drie minuten is toch heel wat anders dan vijf keer twee…

Terwijl ik zo zat te worstelen om de gedachten aan een A-partij een plek te geven kwam Fred ineens met het voorstel de partij in Engeland te gaan vechten. In de periode waarin deze partij volgens onze planning gevochten moest worden, hadden we namelijk nog geen aanbod in Nederland gehad. Vandaar dat het wel aantrekkelijk leek het aanbod van een Engelse promotor aan te nemen die een A-klasser tot 75 kg zocht voor een gala in Manchester.

Wij dus met zijn tweeën naar Manchester. Een geweldige ervaring. Vanaf onze aankomst op het vliegveld van Manchester zijn we geweldig vriendelijk en gastvrij behandeld. De organisator was een echte idealist, met een groot hart voor de sport. Hij had een eigen gym waar we de avond van aankomst ontvangen werden voor de weging en een traditionele Thaise maaltijd. Deze man was helemaal Thai-minded, en zelf een fervent beoefenaar van het traditionele Thaise zwaardvechten, het Krabbi Kabong. Bij de weging die avond zag ik mijn tegenstander voor het eerst. Wat opviel, was dat hij onwaarschijnlijk groot was voor het opgegeven gewicht. Daarnaast was het een mooie jongen met een erg hoog Chippendale-gehalte. Het werd ons al gauw duidelijk dat die weegschaal een vreemde Engelse afwijking had en dat mijn tegenstander minstens 5 kilo zwaarder woog dan ik. In mezelf gingen mijn gedachten: “Daar was ik dus al bang voor. Oneerlijke matchmaking. Heb ik dat. Kom ik naar Engeland voor mijn eerste A-partij, krijg ik zo’n oneerlijke opgave in mijn maag gesplitst.”

Ondanks deze vrij deprimerende conclusie voelde ik mij erg sterk. Ik genoot volop van mijn tijd met Fred en het in stilte en rust concentreren op mijn wedstrijd. Ik vind het heerlijk om mij een paar dagen voor de wedstrijd af te zonderen om mij mentaal volledig te kunnen focussen. Helaas is daar haast nooit de tijd voor in mijn drukke leven.

Tijdens de wedstrijd voelde ik me net alsof ik meespeelde in een film. Ik weet niet waardoor dat kwam, misschien wel gewoon omdat het allemaal nogal onwerkelijk was voor mij. Het was nu eenmaal allemaal best indrukwekkend, voor het eerst in het buitenland en dan gelijk de hoofdpartij vechten tegen de lokale held. Voorafgaand aan het gala werden de vechters naar de ring geroepen. Omdat het een gala met “International Super Bouts” was, moesten uiteraard wel even de volksliederen gespeeld worden. Ondanks dat ik een vrij nuchter persoon ben zal ik dat moment nooit vergeten. Sta ik daar, samen met Fred in de ring in een of andere sporthal in Manchester. De hele zaal is stil en luistert naar het Wilhelmus dat speciaal voor mij gespeeld wordt. Het klinkt misschien knullig, maar ik was echt ontroerd. Het voelde voor mij alsof ik voor het eerst in mijn leven echt wat bereikt had.

Ondanks dat McAllister erg groot was, viel zijn fysieke kracht reuze mee. Ik dacht bij mezelf: “Als ik neer ga, dan wel strijdend!” Met vlagen was ik verbazend aanvallend en zo lukte het me om McAllister goed te raken. Ik kreeg hem in de clinch en het was al gauw duidelijk dat onze vriend daar weinig kaas van gegeten had. Ondanks dat hij een kop groter was, trok ik hem makkelijk naar beneden en raakte ik hem al gauw vol met een knie op zijn hoofd.

Tussen ronde één en twee kregen we een belachelijk lange adempauze. Terwijl ik daar stond met Fred begon ik me te beseffen dat deze opgave helemaal niet zo onmogelijk was als hij aanvankelijk leek en ik voelde me sterker worden. In ronde twee lukte het dan ook al gauw om zijn hoofd wederom twee keer naar beneden te trekken voor een knie. De tweede keer voelde ik het ritsen; McAllister kreeg een flinke snee in zijn hoofd. Dit vond deze mooie jongen niet leuk; je kon zien dat hij het helemaal niet meer naar zijn zin had, en dat hij zich zorgen ging maken over zijn mooie koppie.

Niet veel later maakte ik een gesprongen hoge knie waarmee ik hem vol raakte. McAllister zakte in elkaar en had niet meer de wilskracht om op te staan. Per direct was ik uit de film, en terug in de realiteit. Ik begon te beseffen wat ik had gedaan en genoot volop. Gelukkig kon ook het Engelse publiek mijn prestatie waarderen, ondanks dat ik natuurlijk wel hun held naar de grond had geholpen.

Aangezien de hoofdpartij daar halverwege de avond was (?) hadden Fred en ik ruimschoots de tijd om te genieten van onze prestatie. Beretrots en met een biertje in onze hand hebben we ons de hele avond vreselijk goed vermaakt tussen het Engelse publiek. Wat een sportief en aardig volkje is dat zeg, daar kan het Nederlandse publiek nog wat van leren!

Pas toen we terug waren in Nederland vertelde Fred me van de werkelijke achtergrond van deze McAllister (zie ingescande mail). Het bleek dat deze McAllister 14 A partijen en 9 professionele bokspartijen op zijn naam had staan!! Op basis van deze prestaties was hij de nummer 1 tot 79 kg op de Engelse ranglijsten. Fred had goed ingeschat dat hij me dit beter niet vooraf had kunnen vertellen…

"Geen doel is te ver als je plezier hebt in wat je doet"